Oplevering van de Linssen Grand Sturdy "Sóleyja"
Het is eindelijk zo ver. We staan op het punt naar Maasbracht te vertrekken voor de overdracht van onze nieuwe Linssen Grand Sturdy 40.0 Sedan. Tijdens de productie zijn we met e-mails en foto's regelmatig op de hoogte gehouden over de vorderingen en we kunnen dan ook niet wachten haar in het echt te zien.
Wat een fantastisch gevoel dat we eindelijk weer aan boord van ons schip zijn
11 maart 2021, donderdag
Door de coronapandemie en de daarbij geldende regels, die vaak per land verschillen, is de tocht van Zwitserland naar Maasbracht niet eenvoudig.
We hebben er eigenlijk een hekel aan om met een dakkoffer te rijden, maar eigenlijk hebben we geen keuze: we moeten zoveel meenemen, dat we zelf bijna geen plek in de auto meer hebben.
En dan dient zich al snel de volgende vraag aan: waar kunnen we het beste de grens over? Omdat de coronamaatregelen per land en regio verschillen en ook nog eens bijna elke dag veranderen, is het nog een hele klus om goed te begrijpen wat alle maatregelen inhouden en om deze op te volgen. Uiteindelijk besluiten we om via de groene grens door Frankrijk Duitsland in te rijden. In Leymen staan ook inderdaad aan weerszijden van de grens Franse douane-auto’s. Even stijgt ons adrenalineniveau, maar we worden gelukkig niet aangehouden. In Frankrijk mocht je je op dat moment slechts 30 km in de omtrek van je woonplaats bewegen. Via Weil is het 28 km. Bij de grensovergang naar Duitsland hebben we geen problemen, en ook de rest van de reis naar Nederland verloopt vlot, hoewel het flink waait. Net vóór de Nederlandse grens is aan Duitse zijde een stuk weg afgesloten vanwege windstoten, met een enorme file tot gevolg. Maar ook dit overleven we, en begin van de avond komen we tamelijk moe aan bij ons hotel Crasborn in Thorn. Wij zijn de enige gasten en er wordt speciaal voor ons gekookt door de kok, die op ons had gewacht. Vanwege de coronamaatregelen eten we in een speciaal daartoe ingerichte suite, want alle restaurants zijn vanwege corona gesloten. Na een wandelingetje door het uitgestorven stadje keren we terug naar het hotel. We weerstaan de verleiding om even bij de scheepswerf langs te wippen, hoe graag we ook willen - want de voorpret is enorm. We zijn blij dat de heenreis zo voorspoedig is verlopen. We zijn best moe als we gaan slapen - morgen is de grote dag!
Oplevering van de Sóleyja; 12 maart 2021, vrijdag
Omdat we vroeg op zijn maar pas om 10.00 uur op de Linssen-werf worden verwacht, maken we een lange wandeling door de zogenaamde ‘witte stadje’ Thorn, tot aan het water. Waarschijnlijk werden de huizen in Thorn witgepleisterd om te zorgen dat er meer daglicht in de donkere kamers viel. Dit deden de mensen nadat de Fransen in de tijd van Napoleon zogenaamde ‘vensterbelasting’ hadden ingevoerd: hoe meer ramen, hoe meer belasting je moest betalen. Dus wat deden de bewoners: ze verkleinden snel hun ramen en kalkten hun huis wit om minder belasting te hoeven betalen.
En dan is het zover. Stipt om 10 uur, precies volgens de planning van de scheepswerf, arriveren wij bij de receptie van de werf. We mogen onmiddellijk naar het “Upper Deck”: een terras in de grote hal met uitzicht op alle tentoongestelde boten. Hier zaten we anderhalf jaar geleden ook om met klamme handen het contract te ondertekenen, waarbij we elkaar enigszins onzeker aankeken. Gaan we dit echt doen? Maar bij het gezinsberaad na onze terugkeer uit Bazel, hebben alle kinderen ons geholpen om het project te realiseren, ook wanneer dit best als een verrassing kwam.
Op de scheepswerf krijgen we eerst hartelijke verjaardagswensen en een enorme Bienenstich-kersentaart voor Monica! En iedereen is er: Rennie Hénuy, Fred Spadlo, Yvonne Linssen, Angela van Roy en Paul Smits. Na koffie en gebak is het dan eindelijk tijd voor het grote moment: We kunnen voor het eerst op de Sóleyja. Het is een onbeschrijflijk gevoel om na ongeveer anderhalf jaar wachten eindelijk voor het eerst voet aan boord van ons schip te zetten!
De aangename geur van teakhout komt ons tegemoet. Het schip is aangenaam verwarmd - zeer uitnodigend om er nog even lekker te blijven. En ook binnen staat nog een bos bloemen. Nadat we eerst even sprakeloos zijn van bewondering, volgt een gedetailleerde briefing door Paul, Yvonne’s echtgenoot. Er komt een heleboel technische en praktische informatie op ons af - het is voor mij soms wat veel en hoop dat Martin alles beter begrijpt en kan volgen. Dat lijkt in ieder geval wel zo, maar misschien doet hij maar alsof...
Rond 14.00 uur zijn er broodjes, met als dessert weer taart, en daarna gaat de instructie verder. En dan, als kers op de taart, maken we dan toch nog een kleine vaartocht. Het jacht is heerlijk om te besturen. Alles gaat rustig en ontspannen, zelfs het aanleggen gaat relaxt. Rennie is zo vriendelijk om ons nog even te helpen om alle spullen uit de auto op het schip te brengen. Alles is nog nieuw. Het schip heeft enorm veel opbergruimte - daarom besluiten we het opruimen pas morgen te doen. Langzaam maar zeker voelen we dat de spanning van ons afglijdt en we het ongelofelijke gevoel beginnen te krijgen dat het schip nu echt van ons is.
Na deze zeer bewogen en intensieve dag gaan we terug naar het hotel. Het avondeten laten we maar voor wat het is - we zijn té moe.
Inruimen; 13 maart 2021, zaterdag
Op zaterdagochtend gaan we eerst boodschappen doen, want we willen ontbijten op de Sóleyja. Het is een vreemd gevoel om op zo’n perfect jacht te komen zonder dat er eerst iets gerepareerd of aangepast hoeft te worden. En dan kunnen we gaan inruimen: een heerlijk karweitje! We bespreken waar we wat het beste kunnen opbergen. En iedere keer ontdekken we weer nieuwe lades en kastjes. Er lijkt geen einde te komen aan de bergruimte op het schip. In een mum van tijd is de volledige inhoud van de Volvo, inclusief de dakkoffer, ingeruimd. Naast ons maken andere mensen een zusterschip klaar voor de afvaart. Een jonge vrouw is haar haar aan het doen terwijl ze haar spiegelbeeld in ons enigszins getinte ramen bekijkt. Monica zwaait naar haar. Ze blijft echter druk bezig en het is duidelijk dat ze niet ziet dat we naar haar kijken. Een duidelijk bewijs dat we echt niet makkelijk te zien zijn vanachter de ramen. Goed om te weten! Tegen de avond keren we voor de laatste keer terug naar het hotel om daar te eten.
Wilde paarden; 14 maart 2021, zondag
We nemen het hotelontbijt mee aan boord, want we kunnen niet wachten: vandaag maken we helemaal zelf onze eerste tocht. Spannend!
Om 14.00 uur kunnen we dan eindelijk de trossen losgooien. We varen ongeveer drie uur op de Maas, richting Thorn en mikken op jachthaven Van der Laan Yachting, de eerste aanlegplaats in Nederland. Als we even niet goed opletten, draaien we te vroeg de Maas af en belanden we in een kleine, ondiepe zijarm. Prompt gaat het dieptealarm af. We hebben nog één meter water onder de kiel. We moeten dieper de zijarm invaren om te kunnen draaien. Om ons heen zien we oude, half vergane boten van roestig ijzer en een gesloopte havenkraan. De adrenaline stijgt behoorlijk. Zelfs de zijarm invaren was al een uitdaging. De sterke stroming van de Maas zorgde ervoor dat we flink verlijerden toen we de zijarm invoeren. Het lukt Martin om langzaam en voorzichtig weer de zijarm uit te varen. Lesson learned: Zet altijd van tevoren je tocht uit! De eerste tocht voert ons naar het bevaarbare einde van de oude Maas en terug, langs wilde ganzen, ‘wilde paarden’ (die eigenlijk pony’s zijn), en koeien. We zien zelfs een paar reeën. Voordat Martin de haven binnenvaart, oefent hij nog even om het sturen volledig onder de knie te krijgen. Het lukt in twee keer om goed aan te leggen en we zijn blij dat we zo’n mooie eerste tocht hebben beleefd.
We gaan terug, want om 17.00 uur verwachten we Rennie, Paul en Yvonne Linssen voor de laatste scheepsinspectie met een drankje. De daarbij benodigde, door Linssen aanboden champagne, staat al lang koud in de koelkast. Het is een heel gezellige en ongedwongen avond en we hebben de indruk dat iedereen het naar zijn zin heeft. Na de champagne wordt het meegebrachte bier (“Chopfab”) geproefd. Ze vertrekken pas nét voor de avondklok (21.00 uur), anders hadden we vast nog even doorgeborreld.
Het was absoluut gezellig, maar we zijn wel heel moe van alle indrukken van deze dag. Maar we hopen dit zeker nog eens over te doen.
Plotseling staat Rennie op de mat en geeft ons een ingelijste foto van ons drieën, genomen op de dag van de oplevering. Hij vraagt ons waarom we nog in de haven zijn en niet wegvaren. Dat is voor ons het teken! We gooien de trossen los en varen om te oefenen een beetje rond op de Maasplassen. Aan een steiger oefenen we aan beide zijden het aanmeren. Het gaat steeds beter en als de schemering langzaam invalt, keren we terug naar de haven van de Linssen-scheepswerf. Het aanleggen gaat heel goed en we beginnen er langzamerhand vertrouwen in te krijgen dat we ons het schip helemaal eigen zullen maken. Ik maak voor ons Aziatische kip met wokgroenten.
Om een frisse neus te halen, varen we de volgende dag weer naar de Maasplassen en gaan bij Thorn voor anker. De plas is op sommige plekken 30 m diep en daarom zoeken we een zandbank, waar het water slechts 8 m diep is. Vanuit de cockpit (hoe cool is dat!) laat ik onder toeziend oog van Monica het anker neer, en vaar langzaam achteruit. Na 25 m staat de ketting strak en liggen we stil. Met ons schip voor anker genieten we in de kuip van de eerste zonnestralen. De wereld om ons heen is volkomen vredig.
Schipperstraining; 19 maart 2021, vrijdag
Om 10 uur staat Jan Linssen, een ander lid van Linssen-clan, alweer klaar. We gaan direct op pad. Hij is in het begin wat nerveus, en wil steeds het stuurwiel overnemen. Maar hij merkt al snel dat ik geen groentje ben. We bereiken de eerste sluis (sluis Linne), die ons naar een lager niveau op de oude Maas schut. Ik meld onze Sóleyja via de radio aan. Spannend. Het is een enorme sluis voor de beroepsvaart. We krijgen groen licht en kunnen meteen naar binnen varen. We meren aan de kant van de stuurstand aan. Er loeit een sirene en de deuren sluiten. In ongeveer vijf minuten zakt het water in de enorme sluiskamer met ongeveer vijf meter en worden de andere sluisdeuren geopend. We hebben de eerste sluis overleefd! Na nog een sluis (deze keer duurt het wat langer voor we naar binnen kunnen - misschien heb ik het knopje op de radio niet goed ingedrukt en heeft de sluiswachter me niet gehoord. Jan probeert het op zijn radio en dan werkt het wel) draaien we bij Roermond de Maas af het Linne-Buggenum-kanaal op. Voor en achter ons zware Rijnaken, beladen met zand en olie. We kunnen ze maar met moeite bijhouden, zo snel varen ze. In de derde sluis net voor Maasbracht wordt het dringen. De sluiswachter geeft ons “nummer 3” en dus laten we het zandschip voor gaan.
We wachten tot beide schepen zijn afgemeerd en leggen ons schip langszij. Er ontspint zich een vriendelijk gesprek tussen Jan en de (vrouwelijke) kapitein van het zandschip. Als we de sluis uitvaren, moeten we goed op de sterke schroefturbulentie van de binnenschepen letten. Daarom varen we pas weg als zij zich al bij de sluisdeur bevinden. Ik geef een beetje te veel gas, en door de werveling wordt de achtersteven tegen de sluiswand geduwd. Maar Jan is er als de kippen bij om de situatie te corrigeren. Nu voel ik me weer een beginneling. Er valt dus wel degelijk wat te leren. Ondanks deze uitglijder lijkt Jan tevreden over me en zegt dat ik de rust zelve blijf, dus dat is goed.
De Rus; 20 maart 2021, zaterdag
We varen weer naar de ‘Grote Hegge’, de plas waaraan het pittoreske witte Thorn ligt. We kunnen veilig langszij aanleggen bij een aanlegsteiger voor het natuurgebied. Ik maak wat hamburgers voor ons. Een ‘Vespa’-wijn van de Landi moet helaas overboord: hij heeft kurk. Zonde!
Als het gaat schemeren komt er een kleine roeiboot voorbij varen. Na enige tijd zie ik dat er een grote man in de boot zit, die wat zit te rommelen met de motor. Hij houdt zich vast aan de steiger en lijkt wat besluiteloos. Ik kleed me aan en ga naar hem toe, want ik wil weten of ik hem kan helpen. Hij lalt in gebroken Russisch-Engels: “Iem living hirrr. Nice ivening. Soo peessful. No problem. I am ok, thank you.” Een beetje geïrriteerd ga ik terug. We doen de lichten uit en kijken naar hem.
Hij blijft maar rommelen en roken, en vaart een paar keer rondjes in de buurt van onze boot. Het voelt een beetje unheimisch. Hij vaart met de boot het strand op en dwaalt er wat rond. Af en toe zien we zijn hoofd, dan is het weer donker, we horen het kraken van de takken en verder niets. Lange tijd staat hij er maar te staan. Echt grappig. De dijk is precies de plek waar de Belgisch-Nederlandse grens loopt. Ik vraag me af of het daar iets mee te maken heeft. Ik begin me echt af te vragen of we niet beter terug kunnen varen. Hij rommelt wat met zijn mobiele telefoon en stapt plotseling in de boot, vaart weer besluiteloos rondjes en gaat dan weg in de richting van de uitgang van de plas.. Ik zie nog lang de gloed van zijn sigaret door de verrekijker, steeds verder weg. We sluiten onze boot af en voelen ons daar, ondanks deze late ontmoeting, relatief veilig. Eigenlijk is dit een 15 tons kluis van 6 mm staal... Maar toch slapen we niet helemaal ontspannen...
Thuishaven voor 2021; 21 maart 2021, zondag
We varen van de natuursteiger naar de passantensteiger in Thorn en ontdekken daar de roeiboot van de Rus. Die ziet er tamelijk gehavend en slordig uit. We sluiten ons schip goed af en gaan wandelen in het natuurgebied. Het is indrukwekkend om te zien hoe de natuur met succes de grindgaten weer herovert. We zien veel bomen waaraan door bevers is geknaagd, maar we vinden geen beverburchten. De bevers zijn er zelfs in geslaagd een aantal enorme bomen in de richting van het water om te knagen. Een eindje verder zien we de wilde paarden die we ook al vanaf de boot hadden gezien. Zij zijn helemaal niet schuw en grazen ongestoord verder. Eén veulen durft zelfs heel dicht bij me te komen en snuffelt aan mijn camera, om even daarna wilde bokkensprongen in de lucht te maken. Hij is waarschijnlijk verbaasd over zijn eigen overmoed.
Wat verder in het gebied zien we Galloway-runderen en ganzen en vinden we sporen van andere dieren. Lekker uitgewaaid zetten we eenmaal terug op de boot een kop warme koffie met een koekje erbij, en genieten van het uitzicht door de grote ramen van de Sóleyja. Tegen de avond varen we voor het eerst naar onze nieuwe plek bij jachthaven Van der Laan Yachting, vlak naast het lelijkste schip in de haven, het “dikke biggetje”. Daar hoort u allicht nog meer over...
Garantie-inspectie; 23 maart 2021, dinsdag
Na een luie dag gisteren in Maasbracht, waar we wat hebben gewandeld, gaan we vandaag naar de geplande garantie-inspectie. Het schip heeft geen grote gebreken, alleen een aantal kleine schoonheidsfoutjes. We laten ook onze LTE/WiFi-antenne installeren in de top van de mast en de router in de schakelkast, zodat de ontvangst waarschijnlijk beter wordt. We hebben ook besloten om een dekwaspomp te installeren, zodat we het anker kunnen schoonspuiten zodra we het inhalen. Door het hoge vrijboord is het lastig om alleen een emmer te gebruiken. Alles is hier net wat groter dan op de Luffe...
Blijkbaar was er een eigenaar in de haven die een biggetje als huisdier op het schip hield, zo verneem ik tijdens het eerste havenpraatje met een oude Belg met een rokerige drankstem. Hij is maar één jaar ouder dan ik. Het biggetje was al lang geleden gestorven en de eigenaar twee weken later ook. De Rus was naar alle waarschijnlijkheid een Pool en de kans was groot dat hij illegaal aan het vissen was, aldus de Belg. Dat maakt het unheimische gevoel niet minder.
In de late namiddag verplaatsen we ons naar de jachthaven van de scheepswerf, waar we om 17.00 uur een ontmoeting hebben met Paul, die geduldig de ‘lijst met gebreken’ met ons doorloopt. Ik noem het liever een ‘to-do lijst’ omdat het echt kleine, bijna onbelangrijke tekortkomingen zijn. Daarna verplaatsen wij onze slaapplaats weer naar Hotel Crasborn in Thorn, waar wij als trouwe klanten een prachtige suite krijgen.
Een drankje als in Estavayer; 27 maart 2021, zaterdag
Op woensdagochtend brengen we de auto naar de parkeerplaats van Van der Laan Yachting en pakken we voor het eerst onze nieuwe e-bikes uit. Nederland is weliswaar tamelijk vlak, maar het waait er wel altijd. En het lijkt alsof je altijd tegenwind hebt. We zijn dan ook heel blij dat we met de elektrische trapondersteuning langs de oude Maas kunnen rijden. In een mum van tijd hebben we zonder enige inspanning 20 km afgelegd. Kijk, zo wordt fietsen écht leuk.
Ik rijd terug naar de scheepswerf om te zien hoe het werk vordert. De loodgieter is een beetje chagrijnig omdat de doorvoering van de slangen voor de dekwaspomp nog niet eenvoudig is omdat we een prachtige vloer hebben laten leggen. Maar tegen de avond is het meeste werk gedaan (centreren van het zoeklicht, installeren van de WiFi/GSM-router en -antenne, defecte LED onder de trap, instabiel vloerpaneel in de eigenaarshut, kleine verfkrasjes enz.). Alleen de dekwaspomp en de motorcheck zijn nog niet klaar. Omdat het nog zo mooi zonnig is, nemen we plaats aan een picknicktafel direct tegenover de Sóleyja en genieten van het moment. Paul komt langs en we bespreken kort het uitgevoerde werk. Dan zegt hij dat het zulk heerlijk weer is, dat we een drankje moeten nemen en verdwijnt om een fles wijn te halen. Kort daarna komt Rennie en zwaait met twee flessen en drie glazen. Paul heeft het Yvonne verteld en Yvonne heeft het Rennie verteld. Een paar minuten later zitten we allemaal rond de tafel en genieten van een heerlijke Chardonnay en wat chips uit de kelder van Sóleyja. Als Fred Spadlo dan ook nog opduikt en zijn rommel van thuis laat verdwijnen in de container op de scheepswerf, zijn het gelach en de grappen niet van de lucht. Net als in Estavayer een heerlijke avond. Als het echt af begint te koelen neemt iedereen afscheid. Yvonne en Paul gaan weer naar kantoor. Er wordt hard gewerkt, maar er is ook altijd tijd voor een drankje. Dat is fijn.
We kunnen op het schip overnachten, maar dan moeten we ‘s morgens wel vroeg op. We brengen de tijd door met sightseeing in het achterland van Maasbracht en stuiten op een indrukwekkend gerestaureerd Spaans fort in Stevensweert. Tegen de middag is het werk klaar en gaan we terug naar de jachthaven van Van der Laan Yachting.
Vrijdag gaan we eindelijk onze compacte stofzuiger ophalen in Venlo, nadat diverse pogingen waren mislukt (leveringsproblemen in Zwitserland, de geleverde stofzuiger werd geretourneerd door Van der Laan Yachting). Venlo heeft een heel mooi gemeentehuis. Maar ook hier is alles uitgestorven in de winkels en restaurants, ondanks het koude maar mooie weer.
Ondanks de harde wind genieten we van de avonden in de beschutte kuip aan de grote tafel. Een compleet nieuw gevoel.
Verjaardag op afstand; 29 maart 2021, maandag
Het voorjaar zit in de lucht! De voorspelling is dat de temperatuur vandaag voor het eerst boven de 15 °C uitkomt. Nadat we de boot aan de binnenkant grondig hebben schoongemaakt, zijn we voor korte tijd verlost van het stof. Ongelooflijk hoeveel stof twee mensen kunnen produceren! We hebben een perfecte afvaart en varen terug naar Thorn naar de steiger van het stadje. Het is te merken dat Pasen nadert, want er zijn ineens veel meer motorjachten op het water. We zien zelfs een paar kitesurfers en een eenzame windsurfer op de ‘Grote Hegge’, de plas bij Thorn. We maken nog een korte wandeling door het natuurgebied en even later liggen we onder het geopende cabriodak rustig te zonnen. Aan het begin van de avond feliciteren we Gregory met zijn verjaardag via FaceTime. Zijn broers en zussen hadden hem uitgenodigd voor een verjaardagsetentje. Gezellig! We maken boeuf stroganoff met aardappelpuree en genieten van de zonsondergang.
Fietstochtje; 30 maart 2021, dinsdag
Het is weer prachtig weer en we besluiten om te gaan fietsen. We fietsen langs de Maas naar het Belgische Maaseik, en dat allemaal over fietspaden - geweldig!
We voelen ons eerst wat ongemakkelijk omdat we in België zijn, maar al gauw zijn we dat vergeten en genieten we volop van de fietstocht. In Maaseik, waar we in oktober 2019 hebben overnacht, eten we een vers belegd broodje en gaan dan terug naar huis. De fietsen zijn perfect, en we zijn heel blij dat we ze hebben meegenomen.
Eenmaal terug op de boot heeft Martin een conference-call en kan gewoon inloggen vanaf de boot. Later vult hij de watertank. Onze buurman klopt op het raam en wijst ons erop dat we Maaswater aan het tanken zijn. Hij zegt dat het de blauwe slang is, niet de gele. Sh... We moeten de tank onmiddellijk legen, opnieuw vullen en met natriumhypochloriet steriliseren. Martin had de sticker niet gezien en baalt ervan dat hij vuil Maaswater in de nieuwe drinkwatertank heeft gedaan.
Eerste servicebeurt; 1 april 2021, donderdag
Op woensdag varen we naar de Linssen-scheepswerf in Maasbracht. Morgen moet de transmissieolie ververst worden.
De bestelde Comfort Seats zijn al aangekomen en we halen ze op bij Marine-Shop Schuller - precies op tijd voor de vaartocht die we met Pasen willen maken. Een Volvo-servicemonteur komt even later aan boord en ververst luid zuchtend de olie. “Iedereen wil iets van ons vlak voor Pasen,” zegt hij. Als Martin hem koffie geeft, is alles weer goed. Sterker nog, hij zal zich Martins naam even later herinneren als we hem weer ontmoeten in Wessem, net voordat we aan onze vaartocht beginnen. Dat kan nooit kwaad.
